امروز هجدهم تیر ماه است. یکی دیگر از آن روزها که تاریخ را ورق می زند. روزهایی که سراسر گواه رشادت ها و جانفشانی هایی است که توسط آنها که به بالاترین آرمان های انسانی باور داشته اند، رغم خورده است. آرمان هایی همچون آزادی و برابری، که بذرشان نسل های متمادی بر سینه خونین جوانان مان روییده است. دوازده سال است که ما در این روز سر بالا می گیریم؛ چرا که هجدهم تیر ماه از آن روزهایی است که این نسل نو، جانانه و شجاعانه حرکتی را آغاز کرد تا دوباره ثابت کند تاریخ به دست آنها که ایستاده مردن را به نشسته مردن در ذلت ترجیح می دهند نوشته می شود،نه دست های پنهان حاکمیت مستبد که سعی در تزریق بدلی قلابی و باب طبع خود از تاریخ دارد.
دو سال قبل، پس از روزهایی که طنین فریادهامان در خیابان، نوری بود برای جوانه زدن بذرهای امیدمان، در روزهایی که جامعه مان پیراهن خونین ندا ها و سهراب ها را بر تن کرده بود، دوباره به میدان آمدیم، اما این بار نه فقط در پی راه سبزمان، بلکه نشان دهیم آنچه در 18 تیر 78 بر کوی دانشگاه و برادران و خواهرانمان گذشته را فراموش نمی کنیم و بر خواسته های بر حقشان به قامت ایستاده ایم. آمدیم تا با فریاد بغض های فرو خورده یاران مان، پیام روزهای سرنوشت ساز را سینه به سینه به یکدیگر منتقل کنیم و نشان دهیم که حافظه تاریخی مان ضعیف نمی شود.
بار دیگر با دستهای خالی به خیابان آماده بودیم تا آزادی را فریاد کنیم و بر سر هرچه استبداد و بیداد است،نعره ای به وسعت حنجره های بی شمارمان بکشیم.اشک ریختیم و دهان هایمان مزه گاز اشگ آور گرفت،بدن هایمان زیر باتون و میله کوفته شد،تحقیر شدیم و در آخر خود را در فاجعه ای به نام کهریزک یافتیم.آنجا بود که "زنده ماندن" برایمان اولین و آخرین دغدغه شد.آنجا که همدلی هایمان تنها فریاد رسمان بود و فداکاری معنی شد و در آخرین روز،در زمان ترک آن قتله گاه 3 تن از آزاده ترین فرزندان این مرز و بوم،زیر چکمه استبداد به خون غلتیدند.دو سال از تلخ ترین روز های زندگیمان سپری شد و ما همچنان داغدار عزیزان از دست رفته مان هستیم که در برابر چشم های ناباور و دست های بسته مان جان سپردند و از ما کاری بر نیامد.در این روز به پایمردی و ایستادگی این سه تن و تمام آزادگان این سرزمین سوگند یاد می کنیم که تا برچیدن استبداد از میهن عزیزمان لحظه ای
از پای نخواهیم نشست
جمعی از بازداشت شدگان 18 تیر 1388
